Vandaag dinsdag 1 augustus stond er een bijzondere distributie op het programma, namelijk één van de verste locaties vanaf Yola.
Ik verbleef daarom samen met mijn teamgenoten, Rob en Rebecca in Gombi in het eerder beschreven erbarmelijk hotelletje, zonder eten, zonder drinken. De kakkerlakken liepen soms in de douche-toilet ruimte vrolijk rond. Ik weet eigenlijk niet wat het precies was, een douche of een toilet, want de douchestraal ging net langs de toiletpot. Het was uitkienen wat je als eerste deed, maar alles went, zeker als keek naar wat je allemaal tegenkwam. Vrijwel nergens was stromend water, overal zag je handbediende pompen waar mensen hun emmers en jerrycans vulden. De meeste kleine plaatjes en zeker de meeste dorpen hadden geen elektriciteit en als het er dan was dan varieerde de spanning enorm. Later op de avond ging het licht in hotelletje steeds feller branden, eindelijk kon je een boek of iets lezen.
De reis naar de distributielocatie Garaha Mojili in Dugwaba was mooi en moeilijk te rijden, Vaak ging de weg door modderige plassen en over flinke stenen. De vier wiel aangedreven Rode Kruis wagen is zeker geen overbodige luxe. Hadden we die niet dan hadden we de distributie plaats, een armoedige hospitaaltje nooit kunnen bereiken.
Voor wij uit het hotel konden vertrekken stonden er plots enkele Nigeriaanse Rode Kruis medewerkers met een groot probleem bij ons, wat was er namelijk aan de hand ze konden niet in het magazijn komen. De magazijn man die de toegangssleutel had zou nog in Yola zijn, op anderhalf uur rijden van het magazijn. Alle spullen voor het opbouwen van de distributieplaats lagen daar ook evenals de spullen die we zouden gaan verstrekken. Wij kregen de vraag of ze het slot mochten openbreken en vervangen door een andere. Het magazijn stond op een afgeschermd terrein met daarbij het huis van één van de notabelen van Gombi, namelijk het hoofd van de politie. Na enige praten heb ik de knoop doorgehakt en zei dat het slot maar moest worden opengebroken en vervangen door een ander. Mijn collega's waren het hiermee eens. Wij konden tenslotte de hulpbehoeftigen ook niet laten wachten bij de distributieplaats, sommige hadden al drie moeten lopen voordat zij er waren.
Zelf mochten wij om veiligheidsredenen nog niet weg, eerst moest door de ICRC het sein veilig worden gegeven. Uiteindelijk werd dit sein gegeven en konden wij vertrekken. En wat zagen wij, toen wij langsreden........... de magazijn man gehurkt in de bosjes om een ....... te doen.
Het werd een schitterende hobbelige tocht,via het plaatsje Hong om nog enkele vrijwilligers op te halen, bij het Rode Kruis gebouwtje.
Ik verbleef daarom samen met mijn teamgenoten, Rob en Rebecca in Gombi in het eerder beschreven erbarmelijk hotelletje, zonder eten, zonder drinken. De kakkerlakken liepen soms in de douche-toilet ruimte vrolijk rond. Ik weet eigenlijk niet wat het precies was, een douche of een toilet, want de douchestraal ging net langs de toiletpot. Het was uitkienen wat je als eerste deed, maar alles went, zeker als keek naar wat je allemaal tegenkwam. Vrijwel nergens was stromend water, overal zag je handbediende pompen waar mensen hun emmers en jerrycans vulden. De meeste kleine plaatjes en zeker de meeste dorpen hadden geen elektriciteit en als het er dan was dan varieerde de spanning enorm. Later op de avond ging het licht in hotelletje steeds feller branden, eindelijk kon je een boek of iets lezen.
De reis naar de distributielocatie Garaha Mojili in Dugwaba was mooi en moeilijk te rijden, Vaak ging de weg door modderige plassen en over flinke stenen. De vier wiel aangedreven Rode Kruis wagen is zeker geen overbodige luxe. Hadden we die niet dan hadden we de distributie plaats, een armoedige hospitaaltje nooit kunnen bereiken.
Voor wij uit het hotel konden vertrekken stonden er plots enkele Nigeriaanse Rode Kruis medewerkers met een groot probleem bij ons, wat was er namelijk aan de hand ze konden niet in het magazijn komen. De magazijn man die de toegangssleutel had zou nog in Yola zijn, op anderhalf uur rijden van het magazijn. Alle spullen voor het opbouwen van de distributieplaats lagen daar ook evenals de spullen die we zouden gaan verstrekken. Wij kregen de vraag of ze het slot mochten openbreken en vervangen door een andere. Het magazijn stond op een afgeschermd terrein met daarbij het huis van één van de notabelen van Gombi, namelijk het hoofd van de politie. Na enige praten heb ik de knoop doorgehakt en zei dat het slot maar moest worden opengebroken en vervangen door een ander. Mijn collega's waren het hiermee eens. Wij konden tenslotte de hulpbehoeftigen ook niet laten wachten bij de distributieplaats, sommige hadden al drie moeten lopen voordat zij er waren.
Zelf mochten wij om veiligheidsredenen nog niet weg, eerst moest door de ICRC het sein veilig worden gegeven. Uiteindelijk werd dit sein gegeven en konden wij vertrekken. En wat zagen wij, toen wij langsreden........... de magazijn man gehurkt in de bosjes om een ....... te doen.
Het werd een schitterende hobbelige tocht,via het plaatsje Hong om nog enkele vrijwilligers op te halen, bij het Rode Kruis gebouwtje.
Weg naar het Rode Kruis gebouw in Hong
kinderen haalden water bij de waterpomp
kinderen langs de weg
een goed begaanbare weg
de distributieplaats is bijna gereed
Rebecca spreekt enkele helpende mensen van het plaatselijke dorp toe
wachtende mensen voor de verificatie desk
geduldig wacht deze moeder, die hulp komt halen voor haar zieke moeder
mijn mama staat ook in de rij te wachten
Blij strompelde deze man de distributieplaats uit, met ondere andere twee emmers en aquatabs. Hij had voorlopig drinkwater wat hij veilig kon drinken zonder ziek te worden.
een vingerafdruk als handtekening
(foto gemaakt door één van de vrijwilligers)
Plots wordt ik via de radio geroepen, buiten bij de poort staat een vrouw met een heftig tegenstribelend gehandicapt meisje van een dorpje wat wij eerder die dag hadden geholpen, zij waren niet op tijd voor de distributie aan hun dorpje.
Ik haalde de vrouw met het meisje naar binnen. Zij hadden alle benodigde papieren van de eerdere registratie bij zich en ik begeleidde hen langs alle rijen bij de verschillende ´afdelingen´ op de distributie plaats. Bij het cash gedeelte moest een vingerafdruk als handtekening worden gezet. Het meisje op wiens naam de hulp was aangevraagd was het hier duidelijk niet mee eens. Ik zei laat haar begeleidster dan een handtekening zetten, waarop de bankmedewerker zei dat mag niet. Toen ik zei dat ik hier de verantwoording voor nam was het goed. Samen liepen wij met de emmers en de aquatabs naar buiten. De vrouw vroeg of er medicijnen waren om het meisje te helpen, ik antwoordde waarschijnlijk van niet, zei kon dit eventueel aan een arts vragen, later zei Rebecca heel terecht er is eigenlijk maar één medicijn veel liefde.
de terugweg voerde langs velden vol met pindaplanten die net begonnen te bloeien
langs armoedige huisjes en...... een moeder met vele kinderen spelend in een plas
Morgen staat voor mij de laatste grote distributie op stapel, zoals het er nu naar uitziet heb ik samen met een lid van het Nigeriaanse Rode Kruis de leiding. Er worden zo´n 260 mensen verwacht waarbij ik het moet doen met de helft van de vrijwilligers en te weinig IFRC mensen die op enkele cruxiale plekken zouden moeten staan. (IFRC = de internationale federatie van het Rode Kruis, die ons Benelux ERU team hebben gevraagd om te helpen)
Ik denk niet dat ik verder nog in Nigeria aan deze blog zal kunnen werken. Mijn computer wordt morgenavond overgenomen door mijn vervanger die waarschijnlijk in Gombi zal arriveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten