Het zit er bijna op, de voor mij laatste distributies

Vandaag dinsdag 1 augustus stond er een bijzondere distributie op het programma, namelijk één van de verste locaties vanaf Yola.
Ik verbleef daarom samen met mijn teamgenoten, Rob en Rebecca in Gombi in het eerder beschreven erbarmelijk hotelletje, zonder eten, zonder drinken. De kakkerlakken liepen soms in de douche-toilet ruimte vrolijk rond. Ik weet eigenlijk niet wat het precies was, een douche of een toilet, want de douchestraal ging net langs de toiletpot. Het was uitkienen wat je als eerste deed, maar alles went, zeker als keek naar wat je allemaal tegenkwam. Vrijwel nergens was stromend water, overal zag je handbediende pompen waar mensen hun emmers en jerrycans vulden. De meeste kleine plaatjes en zeker de meeste dorpen hadden geen elektriciteit en als het er dan was dan varieerde de spanning enorm. Later op de avond ging het licht in hotelletje steeds feller branden, eindelijk kon je een boek of iets lezen.

De reis naar de distributielocatie Garaha Mojili in Dugwaba was mooi en moeilijk te rijden, Vaak ging de weg door modderige plassen en over flinke stenen. De vier wiel aangedreven Rode Kruis wagen is zeker geen overbodige luxe. Hadden we die niet dan hadden we de distributie plaats, een armoedige hospitaaltje nooit kunnen bereiken.
Voor wij uit het hotel konden vertrekken stonden er plots  enkele Nigeriaanse Rode Kruis medewerkers met een groot probleem bij ons, wat was er namelijk aan de hand ze konden niet in het magazijn komen. De magazijn man die de toegangssleutel had zou nog in Yola zijn, op anderhalf uur rijden van het magazijn.  Alle spullen voor het opbouwen van de distributieplaats lagen daar ook evenals de spullen die we zouden gaan verstrekken. Wij kregen de vraag of ze het slot mochten openbreken en vervangen door een andere. Het magazijn stond op een afgeschermd terrein met daarbij het huis van één van de notabelen van Gombi, namelijk het hoofd van de politie. Na enige praten heb ik de knoop doorgehakt en zei dat het slot maar moest worden opengebroken en vervangen door een ander. Mijn collega's waren het hiermee eens. Wij konden tenslotte de hulpbehoeftigen ook niet laten wachten bij de distributieplaats, sommige hadden al drie moeten lopen voordat zij er waren.

Zelf mochten wij om veiligheidsredenen nog niet weg, eerst moest door de ICRC het sein veilig worden gegeven. Uiteindelijk werd dit sein gegeven en konden wij vertrekken. En wat zagen wij, toen wij langsreden........... de magazijn man gehurkt in de bosjes om een ....... te doen.

Het werd een schitterende hobbelige tocht,via het plaatsje Hong om nog enkele vrijwilligers op te halen, bij het Rode Kruis gebouwtje.

 Weg naar het Rode Kruis gebouw in Hong

kinderen haalden water bij de waterpomp

kinderen langs de weg

een goed begaanbare weg

de distributieplaats is bijna gereed

Rebecca spreekt enkele helpende mensen van het plaatselijke dorp toe

wachtende mensen voor de verificatie desk

geduldig wacht deze moeder, die hulp komt halen voor haar zieke moeder

mijn mama staat ook in de rij te wachten

Blij strompelde deze man de distributieplaats uit, met ondere andere twee emmers en aquatabs. Hij had voorlopig drinkwater wat hij veilig kon drinken zonder ziek te worden. 

een vingerafdruk als handtekening

(foto gemaakt door één van de vrijwilligers)

Plots wordt ik via de radio geroepen, buiten bij de poort staat een vrouw met een heftig tegenstribelend gehandicapt meisje van een dorpje wat wij eerder die dag hadden geholpen, zij waren niet op tijd voor de distributie aan hun dorpje. 

Ik haalde de vrouw met het meisje naar binnen. Zij hadden alle benodigde papieren van de eerdere registratie bij zich en ik begeleidde hen langs alle rijen bij de verschillende ´afdelingen´ op de distributie plaats. Bij het cash gedeelte moest een vingerafdruk als handtekening worden gezet. Het meisje op wiens naam de hulp was aangevraagd was het hier duidelijk niet mee eens. Ik zei laat haar begeleidster dan een handtekening zetten, waarop de bankmedewerker zei dat mag niet. Toen ik zei dat ik hier de verantwoording voor nam was het goed. Samen liepen wij met de emmers en de aquatabs naar buiten. De vrouw vroeg of er medicijnen waren om het meisje te helpen, ik antwoordde waarschijnlijk van niet, zei kon dit eventueel aan een arts vragen, later zei Rebecca heel terecht er is eigenlijk maar één medicijn veel liefde. 

de terugweg voerde langs velden vol met pindaplanten die net begonnen te bloeien

langs armoedige huisjes en...... een moeder met vele kinderen spelend in een plas

Morgen staat voor mij de laatste grote distributie op stapel, zoals het er nu naar uitziet heb ik samen met een lid van het Nigeriaanse Rode Kruis de leiding. Er worden zo´n 260 mensen verwacht waarbij ik het moet doen met de helft van de vrijwilligers en te weinig IFRC mensen die op enkele cruxiale plekken zouden moeten staan.  (IFRC = de internationale federatie van het Rode Kruis, die ons Benelux ERU team hebben gevraagd om te helpen)

Ik denk niet dat ik verder nog in Nigeria aan deze blog zal kunnen werken. Mijn computer wordt morgenavond overgenomen door mijn vervanger die waarschijnlijk in Gombi zal arriveren.  

De eerste distributie

Maandag 24 juli 2017 was het zover, na alle voorbereidingen vond vandaag de eerste distributie van cash en materiaal om te overleven plaats. Vele vrijwilligers waren eerder naar allerlei dorpjes geweest om alle, bijna vijfduizend gezinnen, die hulp nodig hadden te registreren. Dat was een heel proces geweest, want je wilde natuurlijk wel dat de hulp bij de juiste mensen terecht kwam.

Knarsetandend door de nodige vertraging, want we moesten er zijn voordat de bank kwam, vertrokken we uiteindelijk naar Song een klein plaatsje op ongeveer 2 uur rijden van Yola. De rit leidde over soms hobbelige wegen met grote gaten en langs de nodige militaire en politionele controle posten.  Deze konden wij al wuivend moeiteloos voorbij rijden.
Omstreeks kwart voor elf arriveerden wij bij een lokaal hospitaaltje, waarvan de directrice ook een rode kruis vrijwilligster was.
De vrijwilligers hadden uitstekend hun werk gedaan en ik zag een keurig ingerichte distributieplaats, waarbij nog enkele kleinigheden ontbraken, zoals aanduidingen bij de tafeltje voor de verschillende stappen in het distributieproces en de apparatuur voor het verifiëren van de hulpbehoeftigen.

Deze mensen zaten onder een grote boom te wachten. Van dit wachten werd dankbaar gebruik gemaakt, door aan de mensen uit te leggen hoe zij langs de punten in de distributieplaats moesten gaan.

wachtende mensen voordat de uitreiking begon

Ook hoorden zij hoe de aquatabs moesten worden gebruikt die werden verstrekt met de emmers. Zij kregen een geschreven uitleg op papier, maar de meesten konden niet lezen, daarom maakte ik 's avond in een nauwelijks verlichte hotelkamer, die met de wisselende spanning, een uitleg met plaatjes. Deze werd vele malen gekopieerd waarna deze dankbaar werd gebruikt tijdens de latere distributies.
Aquatabs zijn tabletten die in het drinkwater kunnen worden gedaan. Deze doden de meeste schadelijke micro-organisme, waardoor de mensen niet ziek worden van water waarin deze tabletten zijn opgelost.



hoeveel aquatabs zijn er nodig bij een volle emmer?

 mensen krijgen instructie over de distributie en de aquatabs. 

er werd vertelt, hoe en waarlangs zij moesten lopen binnen de distributieruimte

Nadat de bankmedewerkers waren gearriveerd die de uitbetalingen deden, kon worden gestart met de distributie. Om iedereen veilig te kunnen laten werken, werden er niet te veel mensen binnen in de distributie ruimte gelaten. Alleen één persoon van een geselecteerd gezin mocht de distributie site betreden, daarom stonden er vrijwilligers bij de ingang om te kijken dat alleen mensen met de juiste papieren naar binnen gingen.
Handtassen of andere bagage mochten niet mee naar binnen, een veiligheidsmaatregel.  Als de mensen binnen waren werden zij eerst geverifieerd of zij wel de juiste persoon waren, die eerder was geregistreerd. Daarna gingen zij naar de wachtruimte, waar zij nog wat aanvullende informatie kregen, gevolgd door de daadwerkelijke distributie.   

Aan het einde werd steekproefsgewijs aan de mensen gevraagd hoe zij dit alles hadden ervaren. (de exit survey) Zo werd bijvoorbeeld gevraagd of zij zich veilig voelden tijdens de distributie, Of men lang had moeten reizen etc....  Met deze antwoorden kon worden bekeken of wij iets in het proces konden verbeteren.  

Omdat foto´s soms meer zeggen dan woorden heb ik een aantal foto´s van het geheel hieronder toegevoegd. 

 installatie en laatste uitleg over de werking van de verificatie apparatuur

wij zijn er klaar voor, laten we beginnen

wachtende mensen voor de verificatie

Donkere wolken pakten zich samen bij de distributie plaats, bezorgd keek Frank naar de wolken, houden we het droog of niet. Dan valt er een spatje, gelukkig bleef het daarbij. Later zal blijken dat het in Yola waar wij verblijven had gestortregend. 

een Rode kruis vrijwilliger van het ERU relief team helpt  een oude vrouw die net haar geld heeft ontvangen in de hospitaalruimte die tot tijdelijke bank is omgetoverd. 

een kromme stok doet dienst als wandelstok

De moeilijk lopende vrouw met de wandelstok krijgt een stoel aangereikt als zij op haar overige spulletjes wacht.

Mensen staan in de wachtrij bij de ruimte (een derde van het hele hospitaal) die omgetoverd is tot tijdelijke bank.  

Aan het eind, vlak voordat de mensen de distributieruimte verlaten werd steekproefsgewijs aan een aantal mensen gevraagd hoe zij de distributie hadden ervaren. 

Als ik de gezichten bekeek van de mensen die net hun spulletjes hadden gekregen en al dan niet strompelend naar buiten kwamen, dan spraken deze boekdelen, dat was precies de bekroning van het werk en de reden waarom ik dit doe. 

Een aantal van die mensen zouden bij ons allang in een scoutmobiel rijden of in een verzorgingshuis zijn opgenomen, hier hadden zij slechts een kromme tak als wandelstok.  

Hoe blij dat zij waren is hieronder duidelijk te zien.  Deze man maakte enkele vreugde dansjes toen hij het terrein verliet.

de registratie van mensen die hulp krijgen

Woensdag de 19 juli stond er een lange rit naar Hong op het programma, dit was ongeveer 6 uur rijden van Yola over een weg die soms weer goed en soms weer vol met gaten zat. Om de pakweg twintig kilometer was er wel een militaire blokkade, een zogenaamd checkpoint.

Van zo'n controle punt is dit de enige foto die ik tot nu toe heb gemaakt, hierop zijn wij net aan één zijde de militairen gepasseerd. De militairen aan de andere zijde zijn niet zichtbaar. Ik ben bewust zeer terughoudend met het fotograferen van deze controleposten om toekomstige problemen te voorkomen.
Als Rode Kruis hadden wij hier geen enkele probleem, wij zwaaien vrolijk naar elkaar en konden de rij wachtende auto´s zonder problemen passeren. Dat wilde ik graag zo houden.
Na een rit van ongeveer drie uur arriveerden wij, ik en twee collega´s, waarvan er één uit Malawi komt en de andere uit Ghana uiteindelijk bij het rode Kruis gebouw in Hong aan. Hier stonden vele vrijwilligers ons op te wachten om de geselecteerde mensen door één van de dorpsbesturen te gaan registreren voor een komende distributie.

   trainingslokaal van het Rode Kruis gebouw te Hong

Hartelijk werd ik en mijn collega´s ontvangen om daarna door te gaan na het registratiepunt, wat niet zover van de Rode Kruis post. Dit was een schoolgebouw met een groot stuk omliggend terrein. Een flink aantal mensen stonden ons al op te wachten onder een grote boom. Zij kwamen uit het aangrenzende dorp.

wachtende oude mannen onder de boom 

wachtende vrouwen tot hun naam werd opgeroepen

wachtende kinderen

De namen van de gezinnen werden één voor één opgeroepen om te kijken of zij een id-kaart hadden of niet. Hadden zij die niet dan kregen zij een tijdelijke Rode Kruis pas voor de komende distributies, dit was één van de middelen om later te kijken of de hulp bij de juiste mensen kwam. Hierbij speelde de dorpsleiding een belangrijke rol. 

kijken of de mensen een id-kaart hadden of niet

Na het bekijken van hun id-kaart, als zij die al hadden werden de mensen die hulp nodig hadden naar het registratiepunt geleid, door een vrijwilliger van het Nigeriaanse Rode Kruis. dit was iets verderop bij de school. Hier werd onder andere door de vrijwilligers naar hun gezinssituatie gevraagd, dit was deels bepalend voor de hulp die zij zouden krijgen. 

 

een vrijwilliger begeleid een oude vrouw naar de registratie plaats

Een andere vrouw vertelde mij dat haar man, vijf maanden terug door Boka Haram leden was doodgeschoten. Toen deze groep in het dorp kwam waren een aantal mensen de aangrenzende heuvels ingevlucht, sommige konden helaas niet ontkomen. Een ander vertelde dat deze school twee weken lang een kamp van Boka Haram geweest. Enkele kogelgaten en een aantal lege hulsen op het schoolgrasveld, zijn hiervan nog stille getuigen. Ik gruwelde bij de gedachte wat hier had plaatsgevonden,  nu speelden hier weer schoolkinderen.  

een vrijwilliger begeleid een oude man naar de registratie plaats

Bij de registratie werden door de vrijwilligers niet alleen een aantal vragen gesteld maar werd ook duidelijk aangegeven waarvoor het geld en het verstrekte materiaal voor was bedoeld. De mensen moesten dit op een kaart schrijven, welke later werd gebruikt voor controle doeleinden. Hierbij speelde de leiding van het dorp een belangrijke rol. U moet hierbij niet denken  aan dorpen zoals bij ons, maar kleine gehuchten van hooguit enkele honderden gezinnen waar iedereen elkaar kent.   

de registratie

de registratie

De vragen werden gesteld via een digitaal formulier wat op de smartphone was aangebracht (ODK software). De vrijwilliger kon eenvoudig de vragenlijst doorlopen en invullen, waarbij bijvoorbeeld ook de GPS gegevens van de smartphone konden worden meegenomen. Hiermee konden wij exact een positie opnemen van de locatie waar bijvoorbeeld later een distributie zou gaan plaatsvinden. Er zijn in dit deel van Nigeria geen duidelijke straatnamen te vinden en Tomtom  heeft hier een heel andere betekenis als bij ons.

De gegevens werden later in een database bestand gezet, zodat precies was te zien welk dorp, welke spullen nodig had. Bij dit werk werd gebruik gemaakt van de moderne technische middelen, zoals de smartphone en laptops.

Na de registratie was het te laat, om weer terug te keren naar de thuisbasis in Yola. Dit had o.a. te maken met de genomen veiligheidsmaatregelen en reistijd. 

Daarom dook ik,  met enkele collega´s, halverwege de plaatsjes Hong en Yola  in een van buiten schitterend ogend hotelletje in het plaatsje Gombi. Driekwart van de verlichting werkte daar niet, de bank was doorgezakt, de kringen van een ooit lekkend dak stonden volop in het plafond, over het bed zal ik maar niet praten en bij het openen van de douche toilet ruimte rende een dikke kakkerlak weg. Er was elektrische spanning maar vraag niet hoe hoog. De enkele lamp die brandde varieerde voortdurend in lichtsterkte. Dit is dusdanig dat een telefoon of iets anders nauwelijks was op te laden.  

In het hotelletje was geen eten, daarom snelden wij naar het beste plaatselijke restaurant, wat slechts twee gerechten op het menu heeft staan, witte rijst met bief, twee hele kleine stukjes taai draadjes vlees, in erg hete saus en iets wat leek op friet, slap en veel te vet.  

De eigenaresse was een vrolijke vol slanke dame met een figuur waar ik zeker twee maal inpaste, maar dat mag de pret niet drukken. Na wat hete witte rijst keerden wij terug naar het hotel. Ik twijfelde of ik wel zou gaan slapen of dat ik maar zou kiezen voor de autostoel. Ik besloot uiteindelijk toch maar op het bed te gaan leggen, waarvan de bovenkant schoon leek te zijn. Het flikkerende licht liet ik maar aan, want daar houden de kakkerlakken niet zo van, die blijven een beetje uitzicht. 

Nadat ik de volgende morgen om half vijf wakker was geworden door de plaatselijke moskee keek ik naar buiten en zag ik een grijzende hagedis naar binnen kijken door het raam.......het leek of hij zei, goede morgen Herman.    

voorbereidingen en trainen vrijwilligers Nigeriaanse Rode Kruis

De eerste dagen was het voor mij inwerken in de humanitaire hulpoperatie. Het werk van ons Benelux ERU relief team bestaat uit het begeleiden van vrijwilligers en leidinggevenden van het Nigeriaanse Rode Kruis, waarbij wij hen leerden hoe de inventarisatie van hulpbehoeftigen en de distributies moesten worden opgezet. Na deze trainingen gingen wij samen met hen de registratie van geselecteerde hulpbehoeftigen verzorgen en daarna het daadwerkelijk opzetten van de distributies.

Een belangrijk aspect, zeg maar de rode draad door de hele humanitaire operatie, is het stukje veiligheid voor alle medewerkers.  Er zijn soms wat ongeregeldheden in de grensstreek met Tsjaad en het gedeelte met Kameroen richting Tsaad. In dit gebied werkt de ICRC, (International Committee of the Red Cross).

Dit is een speciale afdeling van het Internationale Rode Kruis die werkt in oorlogsgebieden en plaatsen waar gewapende onlusten en conflicten zijn. Omdat wij in het aangrenzende gebied werken bestaat er een nauwe samenwerking met de ICRC en wordt er dagelijks gekeken of het verantwoord is of wij naar de gebieden kunnen gaan waar de dorpjes liggen die hulp nodig hebben.

Je weet  immers nooit of een conflict zich uitbreid naar andere gebieden. Daarbij speelt mogelijk ook een rol dat de huidige 74 jarige president Muhammadu Buhari van Nigeria al geruime tijd in Engeland verblijft om medische redenen. 

Gelukkig vinden alle ongeregeldheden vrijwel allemaal plaats buiten het gebied waarin wij werken, maar onnodige risico´s worden niet genomen.

In mijn uitgebreide security briefing kwamen een aantal regels naar voren, zo mocht ik als het donker was, niet alleen meer over straat, altijd met een auto en om tien ´s avonds moest iedereen binnen zijn in zijn slaapplaats. Dit was voor mij een hotel.
Als je op pad ging moest de chauffeur van de auto aan de radiokamer doorgeven wie, waar naartoe vertrok en als het een lange rit was, moest ieder uur de positie worden doorgegeven. Was de rit buiten de stad dan gingen wij altijd met twee auto´s. Het was iedere keer leuk en amusant om te horen hoe mijn naam, Herman werd uitgesproken. Vaak moest dit herhaald worden.

De distributieplaats

De dag na de veiligheidsbriefing mocht ik het veld in. Wij gingen op een aantal plaatsen kijken of die geschikt waren als distributieplaats. De eerste plaats was een lokaal hospitaaltje. Nadat wij de auto hadden geparkeerd en verlaten werden wij door vele mensen bekeken, want zij zagen zelden een blanke man. Dikwijls vroegen ze of ze met mij en/of mijn blanke teamgenoten op de foto mochten. Ik kon het niet laten om iemand dan soms mijn fototoestel te geven om voor mij ook een leuke herinnering te hebben.

Voor het hospitaaltje die was geselecteerd als distributiepunt.

Nadat wij in het hospitaaltje hadden gekeken, waar ik één patiënt zal liggen met een infuus en enkele mensen in de wachtkamer, toonde de directrice, ook een Nigeriaanse Rode Kruis vrijwilligster, de ruimte die wij konden gebruiken. Deze was prima geschikt voor deze regio. 

Hierna  gingen wij naar de volgende mogelijke distributie plaats, vlak bij de rivier. Dit was een ingebruik zijnde lagere school. Deze locatie was voor ons prima geschikt. Om een idee te geven hoe het was, staan hieronder enkele foto´s van deze school. 

 Een ogenschijnlijk mooi schoolgebouw, met .......

een klaslokaal zonder stoelen en tafels en een schoolbord wat met verf op de muur aangebracht.

Na deze locatie reden wij naar de volgende locatie om te kijken of die geschikt was. Ondertussen werden op enkele punten foto´s gemaakt voor de logistieke afdeling, om de weg situatie te benadrukken. Op een aantal plaatsen konden zeker geen zware vrachtwagens door, bijvoorbeeld vanwege een brug of doordat de bomen vlak langs het hobbelpad stonden.

Op een bepaald moment werd de weg zo slecht dat wij er zelfs met de vierwieldrive Toyota er niet meer door konden. Deze locatie kon niet doorgaan. Dit betekende helaas dat een aantal hulpbehoeftigen een flink stuk moesten lopen om bij het dichts bijzijnde distributiepunt te komen. Via een andere weg konden wij niet gaan, want dan moesten we vier rivieren over, waarvan het maar zeer de vraag was of dat dit ging in de regentijd. De waterstand kon snel veranderen, door een heftige regenbui elders. Dit heb ik één keer meegemaakt, waardoor er een grote omweg moest worden gemaakt.

Het hulpprogramma

Na marktverkenningen of het wel mogelijk was, wordt er naast het verstrekken van enkele eerste hulp goederen  een CTP (Cash Transfer Programma) opgezet. Dit wil zeggen dat de meest hulpbehoeftige gezinnen een klein geld bedrag krijgen, om te voorzien in een aantal eerste levensbehoeften om te kunnen overleven. Dit kon alleen als men op de lokale markt de benodigde goederen kon kopen en scheelde ons als hulpverleners een hoop transport kosten en een grote logistieke operatie. Een bijkomend voordeel voor het plaatselijke dorpje was, dat de plaatselijke middenstand, vaak ook dorpsleden, extra klanten kregen en zo werd indirect de economie van het dorpje gestimuleerd.

Na een CTP operatie wordt er gekeken of dit geen invloed heeft op prijzen van de lokale markt en vind er een monitoring programma plaats om te kijken of het geld voor de juiste doeleinden werd gebruikt. Er werd heel duidelijk aan de huishoudens aangegeven waarvoor het geld gebruikt mag worden en waarvoor niet. Het voor ons relatief laag geld bedrag wordt in meerdere fases uitbetaald.

Deze deels gevluchte gezinnen leven door het eerdere geweld ver onder de armoede grens en hebben nauwelijks te eten en hebben moeite om te overleven. Circa 5000 huishoudens in dit gebied zijn door vrijwilligers van het Nigeriaanse Rode Kruis geselecteerd op meerdere criteria´s waaronder huishoudens zonder man, ouderen boven de 60 jaar, huishoudens waarvan de ouders zijn overleden en die alleen nog maar uit kinderen bestaan.

De trainingen

Inmiddels zitten we  midden in het opzetten van het distributie proces. Één van mijn taken was het trainen van de enthousiaste vrijwilligers, in het opzetten van een distributie plaats met de benodige onderdelen. Gisteren, zaterdag de vijftiende was mijn vuurdoop. Een presentatie en een oefening uitvoeren in het Engels, wat gelukkig prima verliep. Ik ben in ieder geval een stuk zelfverzekerder geworden voor de komende twee trainingen.

´s Morgens vroeg vertrokken wij met drie auto´s richting Gombi. Al snel lieten wij de stad achter ons en reden wij het binnenland in. Onderweg passeerden wij diverse militaire checkpoints. Wij reden telkens om de wachtende auto´s heen en de meeste militairen zwaaiden vrolijk naar ons. Hoe verder wij het binnenland in kwamen hoe slechter de weg, waar af en toe grote gaten en kuilen in zaten. Regelmatig zag je gestrande auto's welke soms overladen waren of waarvan een wiel was afgebroken. Na ongeveer twee uur rijden passeerden wij het Rode Kruis gebouw in Song wat een opknapbeurtje nodig had. Een deel van het dak was kapot, hoe het binnen was heb ik niet gezien en er ook maar niet gevraagd.

 Rode Kruis gebouw te Song

Hier onder een foto van één vsn de praktijk oefeningen met de vrijwilligers. Ik speelde eh.....een jonge stoere kerel die hulp nodig had.
Het trainen van de vijwilligers was zoals later zou blijken erg succesvol. Een deel van het lesmateriaal had ik opgezet en verwerkt in enkele powerpoint presentaties, van het opbouwen van de distributie site, de selectie criteria's en over vragen die de vrijwilligers konden verwachten.

vrijwilligster helpt een oude hulpbehoevende man. 

Nigeria het gebied rondom Yola

Nigeria is een groot land met meer dan 180 miljoen inwoners. In het gebied waar de hulp operatie plaats vind zijn de mensen islamitisch en christelijk. Beide religies  leven hier vredig naast elkaar. En wat ik hoor is dat dit in het hele land zo is.  Er zijn zeker in Yola verschillende moskeeën en in ieder dorpje is haast wel een kerkje te vinden.

kerkje vlak bij Song

Trouwen is een dure aangelegenheid voor de mannelijke Nigerianen, zij moeten de familie van de vrouw een bruidsschat betalen en het zorgen voor complete feest. In vele dorpjes kost dat tenminste 10 flinke grote koeien of men moet een aanzienlijk geld bedrag betalen, wat van te voren wordt afgesproken. Daar krijgt de man wel wat voor, een vrouw die voor de kinderen en het voedsel zorgt. 

Op land zie je vooral vrouwen werken, soms met een kind op de rug. Vrijwel alles wordt met de hand gedaan. Landbouwmachines zijn zeldzaam, tot heden heb ik een enkele tractor gezien op de weg, maar niet op het land.

 vrouwen werken op het land

In Yola en de dorpje langs de weg zie je overal armoede. Kraampjes waar men iets probeert te verkopen, dikwijls zijn de verkopers nog kinderen. Zij proberen iets te verkopen wat meestal zelf is geproduceerd of iets van het land, variërend van enkele soorten fruit tot uien. 

Het verkeer is zeker in de dorpjes en in Yola chaotisch. Er rijdt van alles. Dit varieert van een enkele fiets, een gemotoriseerde gele driewieler (soort tuktuk) die je in de steden met grote aantallen ziet en die als taxi worden gebruikt, tot vele soorten auto´s, waarvan zeker 70 procent niet door de APK zal komen. Daartussen rijden dan vrachtwagens, waarvan er een aantal ooit in Nederland hebben gereden. Vaak met de oorspronkelijk bedrijfsnamen en het internetadres er nog op. 

In Yola mogen geen motoren rijden, niet alleen gevaarlijk in deze verkeerschaos maar ook een veiligheidsmaatregel om aanslagen te voorkomen. Immers motoren kunnen snel in het drukke verkeer wegkomen. Bij dit verkeer is tegen het verkeer inrijden geen uitzondering is, net zoals zigzaggend om alles heen. Constant hoor je de claxons om je heen. En of je het wel of niet gelooft, loslopende dieren, zoals vele geiten en koeien gingen voor dit geluid opzij.

Een ander opvallend punt vond ik op het land, de vele termieten heuvels. Die zie je buiten de stad op vele plaatsen, midden in het land, waarbij er omheen wordt gewerkt. Op de vraag waarom deze niet worden weggehaald kreeg ik als antwoord dat dit niet hielp want diep onder de grond zit er net zoals bij bijen een soort koningin. Als je die niet weghaalde groeide de kolonie binnen de kortste keren weer aan.  

Overal zie je verschillende soorten hagedissen en ik heb al enkele fraaie vlinders voorbij zien vliegen. Deze laatste lieten zich tot heden nog niet fotograferen. 

Hieronder enkele foto´s, de volgende keer ga ik verder vertellen over de hulpverleningsoperatie. 

 

een kudde koeien langs de weg, die naar een ander stuk land gaan

één van de betere fruitkramen

fruit met vlieg, gelukkig niet onder de folie

veel voorkomend soort huis, zeker op buiten de stad en in de kleine dorpen

termietenheuvel langs de weg

vleesroosteren langs de weg, ook ingewanden met wat ei en zout erop voor de smaak

de Nigeriaanse taxi

één van de vele hagedissen ongeveer 20 cm groot