de registratie van mensen die hulp krijgen

Woensdag de 19 juli stond er een lange rit naar Hong op het programma, dit was ongeveer 6 uur rijden van Yola over een weg die soms weer goed en soms weer vol met gaten zat. Om de pakweg twintig kilometer was er wel een militaire blokkade, een zogenaamd checkpoint.

Van zo'n controle punt is dit de enige foto die ik tot nu toe heb gemaakt, hierop zijn wij net aan één zijde de militairen gepasseerd. De militairen aan de andere zijde zijn niet zichtbaar. Ik ben bewust zeer terughoudend met het fotograferen van deze controleposten om toekomstige problemen te voorkomen.
Als Rode Kruis hadden wij hier geen enkele probleem, wij zwaaien vrolijk naar elkaar en konden de rij wachtende auto´s zonder problemen passeren. Dat wilde ik graag zo houden.
Na een rit van ongeveer drie uur arriveerden wij, ik en twee collega´s, waarvan er één uit Malawi komt en de andere uit Ghana uiteindelijk bij het rode Kruis gebouw in Hong aan. Hier stonden vele vrijwilligers ons op te wachten om de geselecteerde mensen door één van de dorpsbesturen te gaan registreren voor een komende distributie.

   trainingslokaal van het Rode Kruis gebouw te Hong

Hartelijk werd ik en mijn collega´s ontvangen om daarna door te gaan na het registratiepunt, wat niet zover van de Rode Kruis post. Dit was een schoolgebouw met een groot stuk omliggend terrein. Een flink aantal mensen stonden ons al op te wachten onder een grote boom. Zij kwamen uit het aangrenzende dorp.

wachtende oude mannen onder de boom 

wachtende vrouwen tot hun naam werd opgeroepen

wachtende kinderen

De namen van de gezinnen werden één voor één opgeroepen om te kijken of zij een id-kaart hadden of niet. Hadden zij die niet dan kregen zij een tijdelijke Rode Kruis pas voor de komende distributies, dit was één van de middelen om later te kijken of de hulp bij de juiste mensen kwam. Hierbij speelde de dorpsleiding een belangrijke rol. 

kijken of de mensen een id-kaart hadden of niet

Na het bekijken van hun id-kaart, als zij die al hadden werden de mensen die hulp nodig hadden naar het registratiepunt geleid, door een vrijwilliger van het Nigeriaanse Rode Kruis. dit was iets verderop bij de school. Hier werd onder andere door de vrijwilligers naar hun gezinssituatie gevraagd, dit was deels bepalend voor de hulp die zij zouden krijgen. 

 

een vrijwilliger begeleid een oude vrouw naar de registratie plaats

Een andere vrouw vertelde mij dat haar man, vijf maanden terug door Boka Haram leden was doodgeschoten. Toen deze groep in het dorp kwam waren een aantal mensen de aangrenzende heuvels ingevlucht, sommige konden helaas niet ontkomen. Een ander vertelde dat deze school twee weken lang een kamp van Boka Haram geweest. Enkele kogelgaten en een aantal lege hulsen op het schoolgrasveld, zijn hiervan nog stille getuigen. Ik gruwelde bij de gedachte wat hier had plaatsgevonden,  nu speelden hier weer schoolkinderen.  

een vrijwilliger begeleid een oude man naar de registratie plaats

Bij de registratie werden door de vrijwilligers niet alleen een aantal vragen gesteld maar werd ook duidelijk aangegeven waarvoor het geld en het verstrekte materiaal voor was bedoeld. De mensen moesten dit op een kaart schrijven, welke later werd gebruikt voor controle doeleinden. Hierbij speelde de leiding van het dorp een belangrijke rol. U moet hierbij niet denken  aan dorpen zoals bij ons, maar kleine gehuchten van hooguit enkele honderden gezinnen waar iedereen elkaar kent.   

de registratie

de registratie

De vragen werden gesteld via een digitaal formulier wat op de smartphone was aangebracht (ODK software). De vrijwilliger kon eenvoudig de vragenlijst doorlopen en invullen, waarbij bijvoorbeeld ook de GPS gegevens van de smartphone konden worden meegenomen. Hiermee konden wij exact een positie opnemen van de locatie waar bijvoorbeeld later een distributie zou gaan plaatsvinden. Er zijn in dit deel van Nigeria geen duidelijke straatnamen te vinden en Tomtom  heeft hier een heel andere betekenis als bij ons.

De gegevens werden later in een database bestand gezet, zodat precies was te zien welk dorp, welke spullen nodig had. Bij dit werk werd gebruik gemaakt van de moderne technische middelen, zoals de smartphone en laptops.

Na de registratie was het te laat, om weer terug te keren naar de thuisbasis in Yola. Dit had o.a. te maken met de genomen veiligheidsmaatregelen en reistijd. 

Daarom dook ik,  met enkele collega´s, halverwege de plaatsjes Hong en Yola  in een van buiten schitterend ogend hotelletje in het plaatsje Gombi. Driekwart van de verlichting werkte daar niet, de bank was doorgezakt, de kringen van een ooit lekkend dak stonden volop in het plafond, over het bed zal ik maar niet praten en bij het openen van de douche toilet ruimte rende een dikke kakkerlak weg. Er was elektrische spanning maar vraag niet hoe hoog. De enkele lamp die brandde varieerde voortdurend in lichtsterkte. Dit is dusdanig dat een telefoon of iets anders nauwelijks was op te laden.  

In het hotelletje was geen eten, daarom snelden wij naar het beste plaatselijke restaurant, wat slechts twee gerechten op het menu heeft staan, witte rijst met bief, twee hele kleine stukjes taai draadjes vlees, in erg hete saus en iets wat leek op friet, slap en veel te vet.  

De eigenaresse was een vrolijke vol slanke dame met een figuur waar ik zeker twee maal inpaste, maar dat mag de pret niet drukken. Na wat hete witte rijst keerden wij terug naar het hotel. Ik twijfelde of ik wel zou gaan slapen of dat ik maar zou kiezen voor de autostoel. Ik besloot uiteindelijk toch maar op het bed te gaan leggen, waarvan de bovenkant schoon leek te zijn. Het flikkerende licht liet ik maar aan, want daar houden de kakkerlakken niet zo van, die blijven een beetje uitzicht. 

Nadat ik de volgende morgen om half vijf wakker was geworden door de plaatselijke moskee keek ik naar buiten en zag ik een grijzende hagedis naar binnen kijken door het raam.......het leek of hij zei, goede morgen Herman.