voorbereidingen en trainen vrijwilligers Nigeriaanse Rode Kruis

De eerste dagen was het voor mij inwerken in de humanitaire hulpoperatie. Het werk van ons Benelux ERU relief team bestaat uit het begeleiden van vrijwilligers en leidinggevenden van het Nigeriaanse Rode Kruis, waarbij wij hen leerden hoe de inventarisatie van hulpbehoeftigen en de distributies moesten worden opgezet. Na deze trainingen gingen wij samen met hen de registratie van geselecteerde hulpbehoeftigen verzorgen en daarna het daadwerkelijk opzetten van de distributies.

Een belangrijk aspect, zeg maar de rode draad door de hele humanitaire operatie, is het stukje veiligheid voor alle medewerkers.  Er zijn soms wat ongeregeldheden in de grensstreek met Tsjaad en het gedeelte met Kameroen richting Tsaad. In dit gebied werkt de ICRC, (International Committee of the Red Cross).

Dit is een speciale afdeling van het Internationale Rode Kruis die werkt in oorlogsgebieden en plaatsen waar gewapende onlusten en conflicten zijn. Omdat wij in het aangrenzende gebied werken bestaat er een nauwe samenwerking met de ICRC en wordt er dagelijks gekeken of het verantwoord is of wij naar de gebieden kunnen gaan waar de dorpjes liggen die hulp nodig hebben.

Je weet  immers nooit of een conflict zich uitbreid naar andere gebieden. Daarbij speelt mogelijk ook een rol dat de huidige 74 jarige president Muhammadu Buhari van Nigeria al geruime tijd in Engeland verblijft om medische redenen. 

Gelukkig vinden alle ongeregeldheden vrijwel allemaal plaats buiten het gebied waarin wij werken, maar onnodige risico´s worden niet genomen.

In mijn uitgebreide security briefing kwamen een aantal regels naar voren, zo mocht ik als het donker was, niet alleen meer over straat, altijd met een auto en om tien ´s avonds moest iedereen binnen zijn in zijn slaapplaats. Dit was voor mij een hotel.
Als je op pad ging moest de chauffeur van de auto aan de radiokamer doorgeven wie, waar naartoe vertrok en als het een lange rit was, moest ieder uur de positie worden doorgegeven. Was de rit buiten de stad dan gingen wij altijd met twee auto´s. Het was iedere keer leuk en amusant om te horen hoe mijn naam, Herman werd uitgesproken. Vaak moest dit herhaald worden.

De distributieplaats

De dag na de veiligheidsbriefing mocht ik het veld in. Wij gingen op een aantal plaatsen kijken of die geschikt waren als distributieplaats. De eerste plaats was een lokaal hospitaaltje. Nadat wij de auto hadden geparkeerd en verlaten werden wij door vele mensen bekeken, want zij zagen zelden een blanke man. Dikwijls vroegen ze of ze met mij en/of mijn blanke teamgenoten op de foto mochten. Ik kon het niet laten om iemand dan soms mijn fototoestel te geven om voor mij ook een leuke herinnering te hebben.

Voor het hospitaaltje die was geselecteerd als distributiepunt.

Nadat wij in het hospitaaltje hadden gekeken, waar ik één patiënt zal liggen met een infuus en enkele mensen in de wachtkamer, toonde de directrice, ook een Nigeriaanse Rode Kruis vrijwilligster, de ruimte die wij konden gebruiken. Deze was prima geschikt voor deze regio. 

Hierna  gingen wij naar de volgende mogelijke distributie plaats, vlak bij de rivier. Dit was een ingebruik zijnde lagere school. Deze locatie was voor ons prima geschikt. Om een idee te geven hoe het was, staan hieronder enkele foto´s van deze school. 

 Een ogenschijnlijk mooi schoolgebouw, met .......

een klaslokaal zonder stoelen en tafels en een schoolbord wat met verf op de muur aangebracht.

Na deze locatie reden wij naar de volgende locatie om te kijken of die geschikt was. Ondertussen werden op enkele punten foto´s gemaakt voor de logistieke afdeling, om de weg situatie te benadrukken. Op een aantal plaatsen konden zeker geen zware vrachtwagens door, bijvoorbeeld vanwege een brug of doordat de bomen vlak langs het hobbelpad stonden.

Op een bepaald moment werd de weg zo slecht dat wij er zelfs met de vierwieldrive Toyota er niet meer door konden. Deze locatie kon niet doorgaan. Dit betekende helaas dat een aantal hulpbehoeftigen een flink stuk moesten lopen om bij het dichts bijzijnde distributiepunt te komen. Via een andere weg konden wij niet gaan, want dan moesten we vier rivieren over, waarvan het maar zeer de vraag was of dat dit ging in de regentijd. De waterstand kon snel veranderen, door een heftige regenbui elders. Dit heb ik één keer meegemaakt, waardoor er een grote omweg moest worden gemaakt.

Het hulpprogramma

Na marktverkenningen of het wel mogelijk was, wordt er naast het verstrekken van enkele eerste hulp goederen  een CTP (Cash Transfer Programma) opgezet. Dit wil zeggen dat de meest hulpbehoeftige gezinnen een klein geld bedrag krijgen, om te voorzien in een aantal eerste levensbehoeften om te kunnen overleven. Dit kon alleen als men op de lokale markt de benodigde goederen kon kopen en scheelde ons als hulpverleners een hoop transport kosten en een grote logistieke operatie. Een bijkomend voordeel voor het plaatselijke dorpje was, dat de plaatselijke middenstand, vaak ook dorpsleden, extra klanten kregen en zo werd indirect de economie van het dorpje gestimuleerd.

Na een CTP operatie wordt er gekeken of dit geen invloed heeft op prijzen van de lokale markt en vind er een monitoring programma plaats om te kijken of het geld voor de juiste doeleinden werd gebruikt. Er werd heel duidelijk aan de huishoudens aangegeven waarvoor het geld gebruikt mag worden en waarvoor niet. Het voor ons relatief laag geld bedrag wordt in meerdere fases uitbetaald.

Deze deels gevluchte gezinnen leven door het eerdere geweld ver onder de armoede grens en hebben nauwelijks te eten en hebben moeite om te overleven. Circa 5000 huishoudens in dit gebied zijn door vrijwilligers van het Nigeriaanse Rode Kruis geselecteerd op meerdere criteria´s waaronder huishoudens zonder man, ouderen boven de 60 jaar, huishoudens waarvan de ouders zijn overleden en die alleen nog maar uit kinderen bestaan.

De trainingen

Inmiddels zitten we  midden in het opzetten van het distributie proces. Één van mijn taken was het trainen van de enthousiaste vrijwilligers, in het opzetten van een distributie plaats met de benodige onderdelen. Gisteren, zaterdag de vijftiende was mijn vuurdoop. Een presentatie en een oefening uitvoeren in het Engels, wat gelukkig prima verliep. Ik ben in ieder geval een stuk zelfverzekerder geworden voor de komende twee trainingen.

´s Morgens vroeg vertrokken wij met drie auto´s richting Gombi. Al snel lieten wij de stad achter ons en reden wij het binnenland in. Onderweg passeerden wij diverse militaire checkpoints. Wij reden telkens om de wachtende auto´s heen en de meeste militairen zwaaiden vrolijk naar ons. Hoe verder wij het binnenland in kwamen hoe slechter de weg, waar af en toe grote gaten en kuilen in zaten. Regelmatig zag je gestrande auto's welke soms overladen waren of waarvan een wiel was afgebroken. Na ongeveer twee uur rijden passeerden wij het Rode Kruis gebouw in Song wat een opknapbeurtje nodig had. Een deel van het dak was kapot, hoe het binnen was heb ik niet gezien en er ook maar niet gevraagd.

 Rode Kruis gebouw te Song

Hier onder een foto van één vsn de praktijk oefeningen met de vrijwilligers. Ik speelde eh.....een jonge stoere kerel die hulp nodig had.
Het trainen van de vijwilligers was zoals later zou blijken erg succesvol. Een deel van het lesmateriaal had ik opgezet en verwerkt in enkele powerpoint presentaties, van het opbouwen van de distributie site, de selectie criteria's en over vragen die de vrijwilligers konden verwachten.

vrijwilligster helpt een oude hulpbehoevende man.